انقلاب اسلامی و صلح سازی برای مدیریت جهان عاری از خشونت بایسته ها و چالشها

صلح‌سازی از دغدغه‌های اصلی همه ی جوامع بشری بوده است. اگر نگرش کلازویتزی نسبت به جنگ در رهیافت‌های روابط بین‌الملل به کناری گذاشته شود، می‌توان مدعی شد که همه‌ی رهیافت های فکری در نگرش‌های آکادمی دیپلماسی و روابط بین‌الملل برای مدیریت نظام جهانی به دنبال صلح سازی هستند. نظریه‌های حل‌المسائلی و غالب در روابط بین‌الملل خواهان تغییرات مبتنی بر نگرش‌های خود، اما با حفظ وضع موجود در ساختار هندسه نظم جهانی هستند. اما نظریه های انتقادی، با گرایش های متفاوت خواهان ساخت دنیای جدیدی مبتنی بر دیالکتیک گفتمانی خود می‌باشند. مانند نظریه‌های مارکسیستی که تضاد طبقاتی را مطرح می‌کنند و یا رهیافت های فمینیستی که سخت دغدغه جنسیت را در سر می‌پرورانند. انقلاب اسلامی ایران گفتمان جدیدی را در رهیافت های مربوط به صلح سازی مطرح کرده است که نشأت گرفته از رهیافت های فکری اسلامی می‌باشد. در این روزنه نگرش و بر اساس معرفت شناختی، هستی‌شناسی و انسان‌شناسی خاص تفکر اسلامی، پنجره جدیدی به ساخت جهان عاری از خشونت گشوده می‌شود. در واقع انقلاب اسلامی ایران نیز برای ساخت این دنیای بهتر دارای نظریه انتقادی می‌باشد و ساختار نظم فعلی را عادلانه نمی‌داند. از آنجایی که همه‌ی نظریات انقلابی به نوعی تجویزی می‌باشند، در نتیجه نظریه صلح سازی انقلاب اسلامی نیز تجویزات مختص به خود را دارا می‌باشد. نوشتار حاضر کنکاشی در متا‌تئوری یا رهیافت کلان انقلاب اسلامی در نظام بین‌الملل است و سپس به تشریح تجویزی این رهیافت فکری، پرداخته می‌شود. اسلام نظام جهانی را عرصه مداوم مبارزه ی خیر و شر، ظلم و عدل، استکبار و استضعاف می‌داند اما اعتقاد دارد که نهایتاً با اراده ی انسان ها می‌توان دنیای بهتری را برپا کرد. دنیایی که مبتنی بر ارزش‌های متعالی انسانی باشد، و همکاری انسانی بر اساس فطرت مشترک انسان‌ها را برای نیل به آن هموار خواهد کرد.